Skip to content

ΔΙΑΙΤΑ, ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ

Η παχυσαρκία είναι μία από τις συχνότερες εμφανιζόμενες ασθένειες στις ανεπτυγμένες χώρες. Είναι η κλινική κατάσταση που προκαλείται από υπερβολική συσσώρευση λίπους στο σώμα και είναι πιθανό να επιφέρει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία. 1 Αναγνωρίζεται ως χρόνια νόσος, γιατί σχετίζεται με τον κίνδυνο θνησιμότητας. Προκαλεί συνοδά νοσήματα που εκδηλώνονται συνήθως μέσω του μεταβολικού συνδρόμου, ενός συνδυασμού προβλημάτων υγείας που συμπεριλαμβάνουν: τον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, την υψηλή αρτηριακή πίεση, τις υψηλές τιμές χοληστερόλης στο αίμα και τα υψηλά επίπεδα τριγλυκεριδίων 2

BMI

Ταξινόμηση ΔΜΣ

< 18,5

Λιποβαρής

18,5-24,9

Κανονικό βάρος

25-29,9

Υπέρβαρος

30-34,9

Παχυσαρκία Τύπου I

35–39,9

Παχυσαρκία Τύπου II

40

Νοσογόνος Παχυσαρκία

Αρχικά, συστήνεται δίαιτα ισορροπημένη χαμηλή σε θερμίδες έτσι ώστε να επιτευχθεί η απώλεια βάρους προσαρμοσμένη στις ανάγκες του εκάστοτε ανθρώπου. Προτείνεται σωματική δραστηριότητα η οποία

  • ενισχύει το αρνητικό ισοζύγιο ενέργειας,

  • μειώνει το ενδοκοιλιακό λίπος,

  • βελτιώνει την καρδιοαναπνευστική λειτουργία,

  • διατηρεί την άλιπη μάζα σώματος,

  • διατηρεί την απώλεια βάρους.

Πληθώρα μελετών δείχνουν ότι ο συνδυασμός της άσκησης με την διαιτητική παρέμβαση οδηγεί σε απώλεια βάρους μεγαλύτερη από ότι αν εφαρμοστεί καθεμιά ξεχωριστά

Αξίζει να σημειωθεί, ότι το πιο σημαντικό για την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων διατροφής είναι η αλλαγή των διαιτητικών συνηθειών μέσω της τροποποίησης της στάσης του ατόμου απέναντι στην πρόσληψη της τροφής, την άσκηση αλλά και την εικόνα που έχει για τον εαυτό του. Πιο συγκεκριμένα, σε βραχυπρόθεσμη βάση, οδηγούν σε μεγάλη μείωση του σωματικού βάρους, με ταυτόχρονη βελτίωση βιοχημικών και ψυχολογικών παραμέτρων. Επομένως, χρειάζεται εξατομίκευση των προγραμμάτων παρέμβασης με την ενσωμάτωση μεθόδων κινητοποίησης και την ανάπτυξη ξεχωριστών πρωτοκόλλων για το κάθε στάδιο. Καθώς επίσης, και παρακολούθηση των ασθενών για αρκετό χρονικό διάστημα ώστε να εδραιωθούν οι νέες συνήθειες. Για αυτό τον λόγο θα πρέπει να γίνονται οι ακόλουθες παρεμβάσεις: 4

  • Καθορισμός ρεαλιστικών στόχων

  • Αυτοπαρακολούθηση (για παράδειγμα μέσω ημερολογίων καταγραφής τροφίμων)

  • Ανατροφοδότηση του διαιτώμενου

  • Έλεγχος και λύση των ερεθισμάτων που συμβάλλον σε υπερφαγία

  • Διατροφική εκπαίδευση

Πέρα από την μείωση βάρους, πολύ σημαντική είναι η διατήρηση της απώλειας βάρους που καλό θα ήταν να γίνονται τα εξής: 5

  • Τροποποίηση των μη ρεαλιστικών προσδοκιών των ασθενών σε σχέση με την μείωση του σωματικού βάρους
  • Αλλαγές στην διαιτητική συμπεριφορά και στην συμπεριφορά που σχετίζεται με την σωματική δραστηριότητα
  • Μακροχρόνια εκπαίδευση στις αλλαγές στη συμπεριφορά
  • Αποτροπή αυστηρού ελέγχου της διαιτητικής συμπεριφοράς.

Συμπερασματικά, η παχυσαρκία θεωρείται η νόσος της εποχής. Για να “θεραπευτεί” συστήνεται δίαιτα χαμηλή σε θερμίδες, προτείνεται η ενσωμάτωση της άσκησης στην καθημερινή ζωή του ατόμου με την παράλληλη μείωση των καθιστικών δραστηριοτήτων και τροποποίηση συμπεριφοράς. Επίσης η τακτική αυτοπαρακολούθηση του σωματικού βάρους αλλά και η διατήρησή της επικοινωνίας με τον διαιτολόγο συμβάλλει στην έγκαιρη αποφυγή της υποτροπής στο προηγούμενο στάδιο της παχυσαρκίας. Επομένως, ο σκοπός είναι να διατηρήσουν την απώλεια βάρους όσον το δυνατόν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  1. WHO 2000 p.6
  2. Grundy SM (2004). «Obesity, metabolic syndrome, and cardiovascular disease». J. Clin. Endocrinol. Metab. 89 (6): 2595–600. doi:10.1210/jc.2004-0372. PMID 15181029.
  3. Stefanick ML. Exersice and weight control. Exerc. Sport Sci Rev 1993;21:363-96
  4. Brownell KD. The LEARN program for weight control. Edmonds, WA: American Health Press, 1994
  5. Westenhoefer J. The therapeutic challenge: behavioral changes for long – term weight changes. Int J Obes Relat Metab Disord 2001;25:S85-8